Pages

Wednesday 31 August 2011

নিঃসংগতা

যেতিয়া মই মোৰ হিয়াত
প্রেমৰ আল্পনা আঁকো ,
মই নিঃসংগ অনুভৱ কৰো ।
যেতিয়া তোমাৰ হাতত ধৰি
এমুঠি সপোন ৰচোঁ ,
মই নিঃসংগ অনুভৱ কৰো ।
তুমি যেতিয়া মোৰ কাষত বহা ,
মোৰ হাতত সজোৰে খামুচি ধৰা ,
মই নিঃসংগ অনুভৱ কৰো ।
তোমাৰ বুকুত মুখ গুজি ,
মই যেতিয়া উচুপি উঠো ,
তুমি বাৰু কেনে অনুভৱ কৰা ...!
মোক তোমাৰ কাষতে পোৱাৰ সুখ ,
অপূৰ্ণতাৰ অসুখ ,
 নে নিঃসংগতা  !







Tuesday 23 August 2011

এদিনৰ অভিজ্ঞতা ..

সৌ সিদিনাখনৰ কথা । শিলপুখুৰীৰ পৰা বাছেৰে ঘৰ অভিমুখে আহি আছোঁ । খিৰিকীৰ কাষৰ চিটটোত বহি মই মোবাইল ফোনত গান শুনাত ব্যস্ত । মোৰ কাষৰ আসনখনত কোন বহি আছে তালৈ মোৰ অলপো ভ্রূক্ষেপ নাই । কিন্তু হঠাৎ মই অনুভৱ কৰিলোঁ কাষৰ যাত্রী গৰাকীৰ ঠাইত অন্য এগৰাকী বহিছে । পিন্ধনত তেওঁৰ এখন চিফনৰ শাৰী । লগত ৬ - ৭ বছৰ মানৰ এটা ল'ৰা । তেওঁলৈ মোৰ চকু গ'ল ।  বেছি সময় তেওঁলৈ মনোযোগ নিদি ভৰলুৰ ৰেল লাইনৰ মাজেৰে যোৱা দূৰণিৰ ৰেলখনলৈ চাই পঠি য়ালোঁ । কিন্তু অলপ সময় যোৱাৰ পাছত মই লক্ষ্য কৰিলোঁ মহিলা গৰাকীয়ে নিজৰ ফোনটো উলিয়াই পিটিকি আছে , আকৌ মুখখন বেঁকা কৰি সুমুয়াই থয় । মোলৈ চাই কিবা যেন ক'বলৈ বিচাৰে, তেনে যেনো ভাব হয় ।
   ....বেয়া নোপোৱা যদি ,  এটা ফোন কৰোঁ দিবা নেকি ?
কাণৰ পৰা হেডফোনডাল আঁতৰাই ফোনটো তেওঁলৈ আগবঢ়াই দিলোঁ ।
....চিউৰ , লওক ।
ভদ্র মহিলাই অতি বেছি দুই - তিনি মিনিটমান কথা পাতি ফোনটো মোক ওভোটাই দিলে ।
.....তোমাৰ বিল কিমানকৈ যায় বাৰু ?
তেখেতৰ প্রশ্নত অলপ অপ্রস্তুত হ'লোঁ ।
....নাই , হ'ব আৰু দিয়ক । মোৰ উত্তৰ ।
কিন্তু তেখেত নেৰা নেপেৰা তেওঁৰ প্রশ্নটোত । মই  ' মোৰো আপোনাক সহায় কৰিব পাৰি ভাল লাগিল ' ইত্যাদি সৌজন্যসূচক কথাৰে তেওঁৰ প্রশ্নৰ পৰা পলাবলৈ বিচাৰিলোঁ । আচৰিত ভাবে তেখেতে  দুইটকীয়া  মুদ্রা এটা মোলৈ আগবঢ়াই দিলে ।
.....এয়া লোৱাচোন , কিমান বা বিল উঠিল তোমাৰ ! মোৰ বেয়াই লাগে নহয় ...!
মই কি- কৰোঁ , কি  - নকৰোঁ অৱস্থা হ'ল । খং আৰু অপমানত জৰ্জৰিত হৈ মুখৰ মাত হেৰাল ।
বাছখনত অত্যন্ত ভিৰ । সন্ধ্যাও নামিছে । অকণমানি অনা - অসমীয়া ছোৱালী এজনী আহি মোৰ কোলাত বহিলহি । মোৰ আঁঠুদুটাত বহি তাই ৰাস্তাৰ মানুহক জোকোৱাত মগ্ন । মাজে মাজে মোলৈ চাই হাঁহি এটা মাৰে । মৰম লাগিল তাইক । থুনুক - থানাকৈ দুই এটা মাত ফুটিছেহে মাঁথো । অত্যন্ত স্মাৰ্ট ।
তাইৰ লগত ধেমালি কৰি অলপ আগতে হোৱা ঘটনাটো পাহৰি পেলালোঁ । ভদ্র মহিলা গৰাকীয়ে তাইক দুই এটা কথা সুধিয়েই মোৰ লগত চিনাকি হ'ল । গম পালোঁ তেখেত এগৰাকী শিক্ষক । গুৱাহাটীৰ এখন নাম থকা স্কুলৰ ইংৰাজী বিষয়ৰ শিক্ষক  ।
বাছখন আহি জালুকবাৰীৰ নিৰ্দিষ্ট ষ্টোপেজত ৰখালে । মহিলাগৰাকীৰ ঘৰ ওচৰে পাজৰে , তেওঁ নামিল । মোলৈ চাই চাই কেইবাবাৰো ' বাই বাই ' দিলে । ময়ো দিলোঁ ।
অলপমান দূৰ আহি ময়ো নামিলোঁ । হাতত থকা বেগটোৰ ওজনত বাহুটো অলপ অলপ বিষাইছে । তথাপিও কিয় জানো বুকুখনৰ বিষতোহে তাতোকৈ বেছি অনুভূত হ'ল ।
মনৰ ভিতৰতে প্রশ্ন কৰিলোঁ .....' ধন্যবাদ' শব্দটো বাৰু বেছি জটিল নেকি ?

Monday 15 August 2011

স্বাধীনভাবে স্বাধীন নে আমি ..........


       ভাৰত স্বাধীনতাৰ ৬৫ বছৰ দেওনা পাৰ কৰাৰ পাছতো আমাৰ সন্মুখত এটা জটিল প্রশ্ন "স্বাধীনভাবেই স্বাধীন নে আমি ?" এই প্রশ্নৰ উত্তৰত ভাৰতৰ সংবিধান স্বীকৃত নীতি , সমাজ –সংগঠন , ভিন্ন ব্যক্তি – সংগঠন  তথা  ব্যক্তি সকলে নানা যুক্তি প্রদৰ্শন কৰি আহিছে । তথাপিও স্বাধীনতা দিৱসৰ এই দিনটোতে কিয় এনে ধৰণৰ প্রশ্নই জুমুৰি মাৰি ধৰে ।
    জাতিৰ পিতা মহাত্মা গান্ধীয়ে অহিংস নীতিক সাৰোগত কৰি যি ঐক্য – মন্ত্র ‘অহিংসা আমাৰ ধৰ্ম ' আগবঢ়াই থৈ গ’ল , এয়া যেন এতিয়াৰ দিনত পুৰাণ – জাতকৰ সাধুকথা । চাৰিওফালে বেঢ়ি ধৰিছে হিংসা আৰু সন্ত্রাসৰ মেঘাচ্ছন্ন আকাশে । আজিৰ ভাৰতীয়ই ৰাষ্ট্রীয় পতাকাৰ তলত "জয় হিন্দ "বুলি উচ্চাৰণ কৰিবলৈ ভয়ৰ সন্মুখীন হৈছে ।  বিভীষিকাৰ দৰে জ্বলি উঠে বুকুখন ‘ক”ৰবাত কিবা এটা শব্দ হৈছে , বিকট চিঞৰ ‘ । কাৰোবাৰ ভৰি , হাত , আঙুলিবোৰ নিচিহ্ন হৈ ওলমি পৰিছে গছৰ ডালত । এয়াই কি কুশল কোৱঁৰ , মণিৰাম দেৱানৰ সপোন , স্বাধীন অসমৰ ধেমালি ! আজিও কিয় এচামে মানি ল’ব পৰা নাই স্বাধীন ভাৰতৰ (অসমৰ) নাগৰিক বুলি । সহস্র জনৰ মাজত থাকিও ই যে  নিৰাপত্তাহীনতাৰ এক অবিকল চিত্র । আমি কেনেকৈ একমুখে স্বীকাৰ কৰোঁ  ‘অনৈক্যৰ মাজত ঐক্য ‘ !
   বৃটিছ শাসনৰ পৰাধীনতাৰ শিকলি ছিঙি ভাৰত স্বাধীন হোৱা বহু বছৰ পাৰ হৈ গ’ল । তথাপিও আমি পৰাধীন হৈ আছোঁ শোষন ,  লুণ্ঠন আৰু হিংসাৰ কবলত । স্বাধীনভাবে উশাহ ল’বলৈ আমি পালন কৰিছোঁ ‘বন্ধ সংস্কৃতি’ , অসম বন্ধ ,ভাৰত বন্ধ ইত্যদি । এই বন্ধৰ মূল্যই ক’ত থাকিল যি মুহূৰ্তত আমি মুক্ত কণ্ঠে সমস্বৰত গাব নোৱাৰিলো ‘ জন গণ মন অধি নায়ক জয় হে.....’ ।
   বস্তুৰ বৰ্দ্ধিত  দাম , নিবনুৱা সমস্যা , হত্যা , সন্ত্রাস তথা নাৰী নিৰ্যাটনৰ নিচিনা ঘটনাই স্বাধীন ভাৰতৰ সংবাদ – পত্রৰ প্রথম স্থান অধিকাৰ কৰি আহিছে । যিটেো সময়ত পৃথিৱী গোলকীকৰণৰ প্রভাৱত জয় যাত্রা আহ্বান কৰিছে , সেই সময়ত ভাৰতৰ দৰে ৰাষ্ট্রত দেখা দিছে খাদ্য সংকট  তথা অন্ধ – বিশ্বাসে । আধুনিক প্রযুক্তি – বিদ্যাৰ উন্নতিয়ে ভিন্ন ৰাষ্ট্রৰ মাজত সৃষ্টি কৰিছে এক বিৰাট প্রতিযোগিতাৰ । ভাৰতত আজিও নিৰ্মূল কৰিব পৰা নাই ভিক্ষাৰী বৃত্তি তথা মৌলিক প্রয়োজনৰ সমস্যা ।
      এনে ধৰণৰ বহুতো প্রশ্নই আগুৰি ধৰে যেতিয়া আমি উদযাপন কৰিব বিচাৰো আমাৰ স্বাধীনতা ....!
      তিনি বৰণীয়া জাতীয় পতাকাৰ তলত থিয় হৈ আজিও নিজকে প্রশ্ন কৰোঁ এখন নিকা ভাৰতবৰ্ষ আমাৰ বাবে কিমান দূৰ ! প্রকৃততে  আমি স্বাধীনভাবে স্বাধীন নে পৰাধীন !!!!